Πήραμε πίσω τα βράδια μας!

Λέγεται ως - ας το πούμε - σλόγκαν τα τελευταία χρόνια. "Πήραμε πίσω τις Κυριακές μας". Ας προχωρήσουμε τη σκέψη, περιμένοντας την επανεκκίνηση του πρωταθλήματος. Πήραμε και κάτι ακόμη. Πήραμε τα βράδια μας. Οι νίκες και οι ήττες των ομάδων, πλέον σημαίνουν κάτι για τον οπαδό. Τις νιώθει, τις αισθάνεται, τις ζει όχι απλώς και μόνο όταν συμβαίνουν. Αλλά και στη συνέχεια. Μετά το τέλος των αγώνων της ομάδας του.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Κυρίως οι δεύτερες, οι ήττες δηλαδή, είναι πιο ενδεικτικές για το ότι το ελληνικό πρωτάθλημα πλέον μπορεί και βγάζει πάλι συναίσθημα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα, υπερβολική η λέξη αλλά μάλλον η σωστή, του φετινού πρωταθλήματος. Οχι το θέαμα, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι κάτι σπουδαίο. Οχι τα πολλά γκολ, που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν. Οχι οι απίθανες φάσεις, που δεν γίνονται.

Οχι η διαιτησία, που άλλωστε και πάλι κάνει λάθη. Οχι η μεγάλη ένταση στους αγώνες, που έχει τόσες και τόσες κόκκινες σε δέκα αγωνιστικές, περίπου τρεις ανά αγωνιστική. Το πιο σημαντικό είναι ότι πλέον, ο οπαδός φεύγει από το γήπεδο ή από την τηλεόρασή του μετά το τέλος του αγώνα, έχοντας νιώσει τι σημαίνουν αυτοί οι τρεις βαθμοί που πήρε ή έχασε η ομάδα του.

Σε άλλους καιρούς, η χαρά θα ήταν πρόσκαιρη, η λύπη το ίδιο. Θα ήταν στιγμιαίες καταστάσεις που αμέσως θα μετατρέπονταν σε αδιαφορία. Διότι θα επρόκειτο απλά για τρεις βαθμούς, οι οποίοι στην πορεία του πρωταθλήματος στην ουσία θα ήταν μάλλον άχρηστοι.

Φέτος δεν είναι έτσι. Η ήττα στο Καραϊσκάκη και στο ΟΑΚΑ ή οι ισοπαλίες στα εκτός έδρας ματς ενόχλησαν τον ΠΑΟΚτσή. Η ήττα στην Τρίπολη κι εκείνη με τον Ατρόμητο πείραξαν τον ΑΕΚτζή. Οι ήττες στην επαρχία πόνεσαν τον φίλο του Παναθηναϊκού. Σίγουρα συνέβη πια το ίδιο και για τον φίλο του Ολυμπιακού όταν έφυγε από το ματς στο Καραϊσκάκη με το 1-1 κόντρα στον Αστέρα ή με το 0-1 από τον Ατρόμητο.

Ο οπαδός φέτος περνάει βραδιές σκεφτόμενος τι δεν έκανε καλά η ομάδα του στον αγωνιστικό χώρο. Τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικό. Με λίγα λόγια, μπορεί να αισθάνεται και πάλι. Γιατί; Διότι διεκδικεί. Εχει τύχη να κυνηγήσει κάτι που τα προηγούμενα χρόνια δεν είχε. Οχι την ευκαιρία, που κάθε Σαββατοκύριακο όλο και κάποιος από τους "μεγάλους" κλωτσάει. Αλλά τη δυνατότητα...

Ισχύει ασφαλώς και για τους οπαδούς των άλλων ομάδων. Του Ατρομήτου πολύ περισσότερο που βλέπει την ομάδα του να ειναι στην πρώτη θέση. Του Πανιωνίου που συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε πέρυσι. Του Λεβαδειακού, ο οποίος όταν ήρθε κόντρα στην ΑΕΛ, στενοχωρήθηκε πια στα αλήθεια για την πρώτη φετινή ήττα της ομάδας του. Δεν την πέρασε αδιάφορα.

Το συναίσθημα στο ποδόσφαιρο, όχι μόνο σε όσους το παίζουν αλλά και σε εκείνους που το παρακολουθούν, είναι πολύ σημαντικό συστατικό όχι απλώς επιτυχίας. Αλλά και ύπαρξης. Φέτος, το έχουμε και πάλι. Ισως μάλιστα, να το ακαταλαβαίνουμε και τώρα που το πρωτάθλημα ετοιμάζεται να ξαναρχίσει. πότε άλλοτε, στο πρόσφατο παρελθόν μας είχε λείψει και το επριμέναμε με σχτική αγωνία;

Εχουμε πλέον πίσω τα βράδια μας, όταν ολοκληρώνεται ένα ματς, για να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με αυτό. Και για να ανυπομονούμε για το επόμενο! Και ίσως τελικά το συναίσθημα να είναι το μοναδικό στοιχείο που μπορεί να συμπαρασύρει κι άλλους ξανά να στρέψουν το βλέμμα τους στο ελληνικό ποδόσφαιρο.